We welcome young refugees

Voorjaar 2021, na een jaar afwezigheid staat Marie-Claire weer op het voetbalveld. Voorjaar 2021; na een jaar afwezigheid staat Marie-Claire weer op het voetbalveld. Terence wil zijn spelers opwarmen. Twee rondjes rond het veld rennen! « Ik ben buiten adem maar van stijfheid zal ik geen last hebben, ik doe twee keer per dag pushups. », zegt de sportieve vijftiger.

Marie-Claire is 51 en komt uit Kameroen waar ze in de landbouw werkte. In Europa wil ze zo snel mogelijk zelfstandig worden. Terwijl ze het resultaat van haar asielaanvraag afwacht speelt ze voetbal om in vorm te blijven.

Werken op het land

Marie-Claire komt uit het dorp Obala, 45 kilometer ten noorden van Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Daar groeit ze op in een landbouwersgezin. Haar moeder oogst er maniok en aardnoten. « Het was hard werken op het land en we deden alles met de hand. » Zij deed toen nog niet aan sport maar hard labeur was dagelijkse kost, ook al toen ze nog heel jong was.

Marie-Claire komt alleen in Europa aan. Na een periode in Italië waar ze door een gezin wordt uitgebuit, vindt ze toevlucht in België samen met haar dochter Vanessa.

Marie-Claire en Vanessa staan te praten voor de poorten van het Fedasilcentrum in Rixensart. Zo moeder, zo dochter, beiden hebben een passie voor sport. Marie-Claire heeft voor voetbal gekozen, terwijl Vanessa liever basketbal speelt.

Met grote verbazing ontdekt ze wat een zittend leven we hier in het Westen leiden. « Ik wist niet dat je kon leven zonder op het veld te werken. Ik zou willen dat mijn dochter ziet hoe we buiten Europa leven zodat ze inziet dat je van het land kunt rondkomen. »

Vijf jaar al verblijven Marie-Claire en Vanessa in het Fedasilcentrum van Rixensart, in afwachting van hun regularisatie. « Het duurt erg lang. Sport beoefenen helpt me om dit uit mijn hoofd te zetten. Wanneer ik mijn papieren krijg zou ik graag willen werken en zelfstandig zijn. »

Vanessa is tien, ze volgt les aan de gemeenteschool. Net als haar moeder is het meisje dol op sport. « Wanneer we het centrum zullen verlaten zou ze graag een tuin hebben om in beweging te blijven. »

Marie-Claire belt regelmatig met haar moeder om nieuws te krijgen uit haar land. « Met internet kan je nu alles volgen. Ik zie dat er in Kameroen ook voetbalclubs voor meisjes zijn. Toen ik een jong meisje was in mijn dorp waren de harde ballen voor de jongens, wij hadden alleen kleine schuimballetjes. »

Marie Claire is aan de telefoon met haar moeder in Kameroen. Zij is niet verbaasd dat haar dochter voetbalt, want Marie-Claire heeft altijd al van fysieke inspanningen gehouden.

In Rixensart vraagt één van de Fedasilanimatoren om te gaan spelen bij FC Kraainem. « Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit voetbal zou spelen. Toen men me dat voorstelde was ik eerst niet gemotiveerd »

Maar waarom niet eigenlijk? Gedaan met die schuimballetjes. Zo belandt Marie-Claire op het voetbalveld samen met andere meisjes en vrouwen van het centrum. « Je hebt er moed voor nodig, de kou slaat je in het gezicht. »

Salah, speler van de club en vrijwillig chauffeur, brengt Marie-Claire van het Fedasilcentrum naar FC Kraainem. Dit is voor hen een gelegenheid om van gedachten te wisselen over het leven en hun training.

Terug naar het veld, een avond in mei 2021. Na een jaar coronapauze doet het goed om weer te spelen. Terence rondt de training af. « Dit heb ik gemist, het doet me goed. Van voetballen wordt je lekker vermoeid. »

Marie-Claire

Voetballen om ondanks het wachten in beweging te blijven

Werken op het land